22 de enero de 2012

Recordos elexíacos.

Ás veces, na mi ventá
préndese úa llucecía.
Un reflexín mouro,
úa claridá na llúa chía...


Eu sempre la miro,
penso qu’é úa señal,
un guión nel camín,
un paréntesis dentro de min..


Dende pequeno nun lo vin,
por eso ye escribo,
porque casi nin lo conocín,
por eso lo añoro,
porque casi nin lo toquéi.


Aunque nunca che dixese -quérote-,
aunque ningún abrazo tou recorde,
eu llévote nel corazón,
eu inda noto condo me empuxas col bastón...




Pdta: Dedicao pa alguén que nun ye puiden dedicar todo el tempo que quixera...


Alejandro de Queitano.

No hay comentarios:

Publicar un comentario