Nun entendo como
se pode correr asina,
como se pode tar
solo entre tanta xente,
como se pode vivir
sin escuitar nin dicir
algúa palabra que
ch’axude a siguir.
Nun comprendo, por
máis que lo intento,
como pode úa
persona deixarse engañar
por un peteiro ben
grande de lladróis,
pos us, que lo que
menos yes importa
son as vidas d’os
que temos que puxar...
''Imaxino mundos,
sociedades, sitos
que teñan paz y
igualdá, peró...
¿que máis dá? Si a
realidá, dicenme,
que nin eu nin nadie
la vai cambiar...''
Nun sei… quizáis
m'equivoque,
peró a xente nun
pasa de todo,
os novos nun tein
trabayo, nin visperas d'ello,
¡Ay carallo! naide
lleera a lletra pequena d'esto,
naide s'acordaba
de qu'as vacas
non sempre iba tar
gordas...
Einda nun
conseguin entender a esa clase,
qu'en vez
d'axudar, ponse medallas sin máis...
A verdá é qu'el mundo ta malo d'entender,
peró esa clase,
que reencarna a Cratos* nel siglo XXI,
tampouco fai nada por miyorar,
nun sei unde coño
vamos acabar…
*Cratos: Na mitoloxía griega, Cratos era a personificación
masculina da fuerza y del poder.
Jandro de Queitano.
No hay comentarios:
Publicar un comentario